Houden we het nog droog? De ontpoldering is begonnen.

Opinie  |  di 25 apr 2017  |  Auteur: Andries Bongers  |  Trefwoorden: WWZ, SER, Poldermodel, Vakbond, Werkgevers



Ons land is jarenlang geroemd om het zogenaamde poldermodel. Maar is het nu ineens voorbij met het samenwerkingsmodel, dat zijn oorsprong al terugvindt in de Middeleeuwen, waarbij afspraken over het polderbeheer van levensbelang waren voor alle inwoners?
De onzekerheid over de sociale wetgeving neemt steeds meer toe en wordt ook steeds grilliger en onvoorspelbaar. Zeker wanneer de sociale partners ook nog eens terugkomen op gemaakte afspraken.
Minister Asscher en zijn Staatsecretaris Klijnsma hebben vele nieuwe voorstellen gedaan, die al bij aanvang heftig werden bekritiseerd en in een later stadium onder druk van de sociale organisaties en beroepsgroepen werden bijgesteld of zelfs ingetrokken. De Wet Werk en Zekerheid (WWZ) is daar een voorbeeld van.

Warboel van wilde en ondoordachte ideeën

De laatste 5 jaar is er veel wetgeving aangekondigd. Een warboel van wilde en vaak ondoordachte ideeën, waarvan het nut en de houdbaarheid al bij aanvang door deskundigen werden betwijfeld. Neem nu de WW-uitkering. In eerste instantie werd zonder enige reële onderbouwing voorgesteld om de WW-uitkering van 38 maanden terug te brengen naar 24 maanden, waarvan n.b. het 2e jaar op Bijstandsniveau! Jetta Klijnsma deed toen de onzinnige uitspraak, dat de werknemers als gevolg hiervan weer sneller aan het werk zouden gaan. Alsof dat een eigen keuze is.
In het Sociaal Akkoord(2013) werd de voorgenomen maatregel afgezwakt en de afspraak gemaakt om de WW-uitkering van 38 maanden in 14 kwartalen steeds met 1 maand te verkorten. Dus terug te brengen in de periode van 1-1-2016 tot 1-1-2019 van 38 naar 24 maanden. Maar om toch tegemoet te komen aan de maximale duur van 36 maanden werd door de sociale partners overeengekomen om de premie voor het 3e jaar op CAO niveau vast te stellen.

Feitelijk betekent het niets meer en minder dan teruggaan naar de situatie, waarbij de ww-premie door de werkgever en werknemer ook werd opgebracht op sectorniveau.

Nu we dachten dat alle betrokkenen (incl. Asscher) een akkoord hadden bereikt, beginnen de werkgevers tegen te sputteren, onder het excuus dat men meer tijd nodig heeft, omdat de uitwerking nogal complex is. Feitelijk betekent het niets meer en minder dan teruggaan naar de situatie, waarbij de ww-premie door de werkgever en werknemer ook werd opgebracht op sectorniveau.

Aanval werkgevers

Als reactie op de halsstarrigheid van de werkgeversorganisatie lieten de bonden weten niet meer aan te schuiven bij het CAO overleg. Twee weken geleden kwam ook nog eens de aanval door de werkgevers op de ontslagbescherming en staat ook de participatiewetgeving zwaar onder druk. Werkgevers willen niet meewerken aan het verplichte quotum van 5%, terwijl daarbij zich een ramp aftekent nu de instroom in de WSWis gestopt en deze mensen ook een plaats in het reguliere arbeidsproces opeisen. Daarbij zijn van de Gemeentes ook nauwelijks enige activiteiten te verwachten. Het Pensioenstelsel zou ook op de helling moeten, terwijl we niet eens weten over welk stelsel we het hebben. De pensioenfondsen, waarvan de resultaten al jaren prima zijn en de totale reserves ieder jaar met miljarden toenemen of de pensioenwoekerpolissen van sommige verzekeringsmaatschappijen? Of de AOW, waarvan de pensioenleeftijd op basis van de levensverwachting stelselmatig verhoogd wordt?
Zijn we zo langzamerhand uitgepolderd en moet ieder voor zich het hoofd boven water gaan houden?

Luctor et emergo!